Rijssen– Oratoriumvereniging Hosanna zette vrijdagavond in de Dionysiuskerk een Paulus neer die stond als een kasteel.

Het Van Wassenaer Consort, organist, solisten en koor overtuigden van de eerste tot en met de laatste minuut. De Paulus van Mendelssohn vraagt uithoudingsvermogen van uitvoerenden, maar ook van het talrijke publiek. Toch bleken de musici ruimschoots in staat de harde banken te doen vergeten. De neiging om bij ieder muzikaal hoogstandje te applaudisseren moest meer dan eens met geweld worden onderdrukt.

Dirigent Jacco Camphens zorgde voor een aangenaam tempo. Bij de ouverture werd het publiek met zachte hand opgenomen in hogere muzikale sferen waarin eigenlijk al niets meer mis kon gaan. Dat blijft altijd spannend, want zeker bij een omvangrijk oratorium als de Paulus is er dan nog heel veel tijd over waarin van alles mis kan gaan. Maar dat gebeurde ten enenmale niet.

Hosanna zat er uitstekend in en wist exact waar ze naartoe wilden. De heftige tegenstellingen tussen traditie  en de nieuwe perspectieven die Stefanus wilde openen werden scherp onderstreept door zangers en zangeressen. Boosheid en verontwaardiging over religieuze inzichtverschillen kregen een dramatisch uitstekend accent.

In de zeer welkome pauze kon het publiek bijkomen van het muzikale geweld. Hierna werd indrukwekkend ingezet met Der Erdkreis ist nun des Herrn. Wat verderop komen Paulus en Barnabas aan het woord als gezanten van Christus die de mensen oproepen Jezus te volgen. Tenor Rein Kolpa en de bas Martijn Sanders brachten dit wondermooie duet op lenige maar stijlvolle wijze voor het voetlicht.

Sopraan Margreet Rietveld zong haar partijen met veel gevoel. Mezzo sopraan Martine Straesser had misschien hier en daar wat krachtiger gekund, maar dat kan ook te maken hebben met het feit dat ze op het laatste moment was ingevlogen als vervangster van Ruth Willemse. Er passeerden te veel hoogtepunten om afzonderlijke te noemen. Een indrukwekkende prestatie is geleverd waar we nog lang op kunnen teren. Een prestatie van formaat, waar we met ons allen trots op kunnen zijn.

Gerrit Dannenberg – Hart van Rijssen

De vreugde over alles wat de schepping te bieden heeft straalde vrijdagavond merkbaar door in de uitvoering van Haydns Schöpfung door oratoriumvereniging Hosanna.

Het samenspel tussen het Van Wassenaer Consort en het koor liet eigenlijk niets te wensen over. Hosanna zelf kwam krachtig over; de koorleden hadden duidelijk wat te melden en dat leverde een sympathieke zelfverzekerdheid op waarin de luisteraars zich graag laten meenemen.

Vakkundige show

De solisten toonden zich stuk voor stuk vaklieden, maar eerlijk is eerlijk, de show werd van begin af aan gestolen door sopraan Marjorie Ginczinger. Schijnbaar moeiteloos strooide ze de hoogste noten over het publiek. Daarbij was haar volume ongekend, zonder zichzelf voorbij te lopen. Maar wie bijna onopvallend te traceren is als koor en orkest in volle breedte musiceren, kan met recht een echte vakvrouw worden genoemd.

Publiek geniet

De uitbundige prestaties van Ginczinger hadden een uitstekende uitwerking op publiek en uitvoerenden. Bijna alle onderdelen van Die Schöpfung deden de luisteraars verlangen naar het volgende bedrijf. De pauze kwam dan ook bepaald onverwacht en voelde even aan als een hinderlijke onderbreking, maar was toch een welkome reset om daarna weer volop aan het luisteren te slaan in het tweede deel.

Hoog niveau 

Het zingen in de schaduw van groot kaliber zangeres zou misschien wat ondankbaar werken kunnen zijn voor de tenor Rein Kolpa en de bas Florian Just, maar gaandeweg de uitvoering kwamen ook zij in de diverse soli bijzonder goed tot hun recht. Ook de terzetten en het samenspel met Hosanna waren van hoog gehalte. Bas en sopraan wisten ook het wat overzoete duet tussen Adam en Eva een flink stuk boven het niveau van de Boeketreeks uit te tillen. Al met al een hele avond hard werken voor de uitvoerenden, maar ook volop genieten voor een afgeladen Dionysiuskerk. Een bijzonder mooie uitvoering waar alle betrokkenen terecht trots op mogen zijn.

Er was weer heel veel te genieten in het Weihnachtsoratorium dat oratoriumvereniging Hosanna onder leiding van Jacco Camphens vrijdagavond uitvoerde in een stampvolle Dionysiuskerk.

Een monumentaal werk uitvoeren met veel solisten en een flink Van Wassenaer Consort blijft altijd een avontuur. Er werd met veel inzet gezongen en gemusiceerd. Een sterke bezetting qua solisten, maar successen uit het verleden geven niet altijd garanties voor de toekomst. Margreet Rietveld heeft een loepzuivere stem. maar je bedoeling overbrengen op het publiek is een andere kunst.

Watervallen

De bas Martijn Sanders zingt uitstekend, maar miste hier en daar wat volume. Tenor Leon van Liere heeft een soepele stem, was ook uitstekend verstaanbaar bij de recitatieven, maar verdwaalde af en toe tussen de muzikale watervallen. Absolute topper was de alt Martine Straesser die het allemaal heel spannend maakte door haar ingehouden manier van zingen en haar publiek het gevoel gaf speciaal voor hen naar Rijssen gekomen te zijn. Maar op de door Bach gekozen momenten in de grote muzikale belevenis excelleerde Hosanna. Direct al bij het Jauchzet, frohlocket werd letterlijk en figuurlijk de toon gezet en aan het einde van het eerste deel werd de pauze aangekondigd met een vrolijk gebracht Herrscher des Himmels.

Energie

Het Weihnachtsoratorium is een flinke zit, maar Hosanna voorzag het publiek op de juiste momenten steeds weer van nieuwe luisterenergie. Het Ehre sei dir Gott gesungen was één groot feest dat de luisteraars meevoerde naar hogere sferen en eigenlijk niet lang genoeg kon duren. Maar het koor is ook in staat tot zeer piëteitsvolle presentaties, zoals het koraal Ich steh an deiner Krippen hier.

70 jaar

Dirigent Jacco Camphens heeft van zijn 70-jarige oratoriumvereniging in enkele jaren tijd een koor gemaakt waarmee de stad Rijssen voor de dag kan komen. Het publiek beloonde de musici met een lang en warm applaus.

Een zelfbewust Hosanna zette vrijdagavond in een volle Dionysiuskerk een wondermooie Johannes Passion neer. Het wasgenieten van begin tot eind.

Hoe dat precies werkt is niet altijd duidelijk, maar direct al bij het openingskoor werd het gehoor met aangenaam zachte drang onder de arm genomen en het beroemde lijdensverhaal van Christus ingeleid.

Tenor Leon van Liere met zijn heldere stem en overduidelijke uitspraak pakte de verhaallijn op en vertelde op natuurlijke en verstaanbare wijze het Johannes-evangelie. Je denkt dan dat het zo doorgaat en daardoor viel de aria Von den Stricken meiner Sünden door de mezzosopraan Lien Haegeman wat in het niet. Er is niets mis met haar stem, maar ze kwam niet boven het goed spelende Van Wassenaer Consort uit.

Het koraal Wer hat dich so geschlagen werd massief en harmonieus gebracht. Een streling voor oor en gemoed. Even verderop bewees de evangelist dat hij de nodige emotie in zijn vertelwijze kon leggen, want de bitter wenende Petrus werd op de meest hartverscheurende wijze gebracht.

De spanningsboog was goed opgebouwd, waardoor de pauze vrij plotseling kwam. Dan moet het publiek naar de Schildkerk lopen, waar de mensen heel vlot een kop koffie of thee kunnen nemen en alvast de eerste prestaties van het koor evalueerden. Altijd een fysieke onderbreking, waardoor de uitvoerenden de draad weer moeten hervinden en de toehoorders veroveren. Met het koraal Christus der uns selig macht zat iedereen weer helemaal in het verhaal.

De als altijd uiterst beheerst dirigerende Jacco Camphens had zijn accenten in deze passie goed aangebracht en het koor realiseerde dat gewoon steengoed. Bij de uitbeelding van de samenspraak tussen rechter Pontius Pilatus, die Jezus eigenlijk onschuldig vindt, liet Hosanna een woedende menigte horen die de rechter geen enkele ruimte voor vrijspraak liet. Bariton Jan Willem van der Hagen moest de zieke Sander Heutinck vervangen die de Christuspartij zou doen. Na wat lichte aarzeling kwam hij prima over, zeker in deel twee na de pauze. De onderdelen van tenor Arco Mandemaker vielen helaas niet altijd goed uit. Jammer van die perfecte en lenige stem, maar het volume om zijn geluid de kerk in te dragen ontbrak nogal eens. De sopraan Marleen Everink en bas-bariton Martijn Sanders leverden prachtige prestaties, ingehouden en dramatisch op de juiste momenten.

En zo ging het in één vloeiende beweging naar het slotkoraal toe. De uitvoerenden boeiden continu. het gevoel dat het "nu al" voorbij was werd bijna tastbaar. Als je dat bij je publiek kunt veroorzaken, heb je een hele mooi prestatie geleverd. Altijd erg gevaarlijk om te zeggen, maar toch: Bach zou er trots op zijn geweest.